امام علی علیه السلام می فرمایند: آن کس که لباس حیا بپوشد، کسی عیب او را نبیند.

نهج البلاغه، حکمت 223

هوای گریه دارد دلم، غم عجیبی قلبم را گرفته، به یاد ظلم های رفته بر شما می سوزم...
غربتتان در درونم غوغا کرده و بر تار و پود وجودم طنین افکنده، آخر تو از هر مظلومی مظلوم تر و از هر غریبی غریب تری، بگذار عقده ی دل باز کنم ای مظلوم سامرا، اهانت به شما چهار ستون بدنم را لرزاند و تمام دلم غم شد، تو از همان اول ناشناخته بودی، زمانی که هشت ساله شدی و تمام وجودت «امام» شده بود، آن پست فطرتان نمی توانستند ببینند تو را و حال نیز....
متوکل ها نشناختند تو را، نفهمیدند قدرتت را، پی نبردند جایگاهت را، دریافت نکردند عشقت را و نرسیدند وصالت را...
آخر نمی دانستند که تو از تبار راستی و صداقتی و تمام وجودت ایمان و ایثار است... تویی که حُسن سیرتت، سلامت نفست، طریقه ی ورع و پرهیزگاریت، زهد و بی اعتنایی به دنیایت، دانش و قدرت علمیت، سجاده ات، سجودت، نماز شبت، حصیرت، بذل و بخششت، صبرت و تبسم لبانت همه و همه زبان زد خاص و عام بوده است... تویی که کبوترها نیز گم شده اند در دریای معرفتت، تویی که جامعه ای کبیره ات بس است برای فهمیدنت....
ای پاک، ای پاکیزه، ای هدایت کننده، ای مهبط وحی و معدن رحمت، ای خازن علم و منتهای حلم، ای که کرم پیش شما سر خم کرده و شرمنده است، ای راهنمای طریق هدایت و چراغ تاریکی های امّت...
ای کهف و پناه خلق عالَم... ای دعوت کننده به سوی حق.... ای راهنمای طریق رضا و خشنودی حضرت احدیّت...
هزار حرف ناتوان است از وصفت... ای عصاره ی نور.... و از همه زیباتر... ای نقی(علیه السلام)....
آنان که نشناختندت چقدر بدبخت و ذلیلند، چقدر تشنه اند، چه زنگار گرفته اند، چقدر کوته فکرند، چشمانشان کور، آنان که نمی توانند تو را ببینند...

چشمان کور و راهشان بی رهرو

اعتماد را می توان به احساس یک کودک یکساله تشبیه کرد؛
وقتی که شما او را به بالا پرتاب می کنید،
او شادمانه می خندد...
چراکه یقین دارد، شما او را خواهید گرفت...

محمد جواد

 به مجنون گفت روزی عیب جویی*که پیداکن به از لیلی نکویی
که لیلی گرچه در چشم تو حوری است*به هر عضوی ز اعضایش قصوری است
چومجنون این سخن بشنید آشفت* درآن آشفتگی خندان شد و گفت
تو مو بینی و مجنون پیچش مو*تو ابرو او اشارتهای ابرو
اگر در کاسه چشمم نشینی*به جز از خوبی لیلا نبینی

صدای بوی بهار را آشکارتر حس می کنم امروز، ملائکه ها فرودآمده اند و دامن گسترده اند برای رجبیّون و چشم می کشند تا ببینند انسیان چطور استفاده می کنند از این برکت عظمی، از این همه بخشش، از این همه لطف و عنایت...
جاری شده است نهر عسل، تصور کن شیرینی اش را، ببین رنگ زیبایش را، بچش طعم باور نکردنی اش را...
خوان کرم خداوندگسترده شده، لیلی جان کافیست کمی کمر همت تا برنده شوی در این مسابقه...

پدرم، دوری از شما قامتم رو خم کرده است، همیشه توی خونه نسبت به من بهترین اخلاقو داشتین، همیشه احترام منو حفظ کردین، پدر جان شما چقدر بزرگوارین...
وقتی می بینمتون خجالت می کشم.... کاش هیچوقت بزرگ نمی شدم...
وقتی صورت نازنینتون رو می بینم... نمی دونم چی بگم....
وقتی دستای تَرَک ترک شده ی پینه بسته تون رو می بینم.... آه....
پدرم چقدر بزرگین.... چقدر بزرگوارین... چقدر متینین.... چقدر استوارین.... چقدر مردین....
بودنتون آرامش... بودنتون آزادگی.... بودنتون صلابت.....
ماندنتون دل گرمی.... ماندنتون پشتیبان... وجودتون آسایش...
نمی دونم شما رو چی بنامم... شغلتون کشاورزی.... درآمدتون کم... روزیتون حلال... قلبتون پاک.... دلتون صاف...
زندگی تون ساده.... لبخندتون شیرین... دستاتون گرم.... قدمهاتون استوار... ایمانتون راسخ....
و نگاهتون مهربونن....

پدرم، جانم فدایتان... روحم فدایتان...
ای که لحظه لحظه های زندگی مرا با دید بصیرت نگهبانی کردی.... ای که اندک اندک بزرگ شدنم را نظاره رفتی... آهسته آهسته به من دل بستی.... زیرلب زیرلب دعایم کردی.... و گاهی زیر چشمی نصیحتم....
پدرم، پدر عزیزم، بهتر از جانم، آرامش روانم، هستی وجودم....
حال که بزرگ شده ام و باید عصای دستت باشم..... در کنارت نیستم....
حال که باید به دادِ تنهاییت برسم... فراموشت کرده ام....
حال که باید برایت بمیرم.... مرده ام....
حال که باید دستان نازنینت را نوازش کنم... از تو دور افتاده ام....
عزیز دلم... پدرجان! مرا ببخش... مرا ببخش به خاطر همه ی بچگی ها...
مرا ببخش به خاطر همه ی غرورها.... مرا ببخش به خاطر همه ی کم کاری ها....
مرا ببخش اگر قلب نازنینت را شکستم..... مرا ببخش اگر لحظه ای پای صحبتت ننشستم...
مرا ببخش اگر برایت نبودم آنچه می خواستی....
مرا ببخش اگر برایت نشدم آنچه آرزو داشتی....
پدرم... پدر عزیزم....
بودن را.... ماندن را..... صلابت را...... نجابت را..... عبادت را..... بندگی را....
استواری را...... بزرگی را... و آسودگی را برایت از خدای متعال التماس می کنم...
پدر عزیزم، با تمام وجود دوستت دارم...

تو را دیدم که زلال شده بودی، صداقتت نمایان بود، از اشک های الماس گونه ات می شد زلال دلت را تشخیص داد...
از چهره ات نور می بارید، ملائکه ها اطرافت حلقه زده بودند و تو را همراهی می کردند، تو دعا می کردی و آمّینش را ملائکه ها می گفتند، تو روبروی بزرگی قرار گرفته بودی و حرم را می شد از عمق وجودت احساس کرد، دلم می گفت فهمیده بودی کجا آمده ای، این را از چادر سفیدت می توانستم بفهمم، دلت پاکی اش را فریاد می زد، و بغضت می ترکید انگار دیگر همه چیز پاک شده بود، تو رسیده بودی به شهر اجابت، و گرفته بودی کلیدش را، چه قدر همه چیز زیبا بود... چقدر غبطه خوردمت...
 لیلی جان! با خودم خدا خدا می کردم تا.... اجابتت ماندگار شود... تا پاکی ات استوار بماند.... تا چادر سفیدت سرت بماند... تا....
لیلی جان! استوار بمان.... اجابتت را نگه دار..... نجابتت را نگه دار....

سلام. از اونجایی که لیلی، همه ی دخترای ایران رو دوست داره و میخواد همشون با هم و در کنار هم زندگی خوبی داشته باشن و همه ی دخترای ایران هم به اعتقاداتشون پایبندند و ....
و این پسر احمق، شاهین نجفی هم به ائمه ی اطهار علیهم السلام اهانت کرده، پس همه با هم، یک صدا، همه ی دخترای ایران، فریاد می زنیم: لعنت بر شاهین نجفی....
لعنت خدا به کسی که به امام هادی علیه السلام اهانت کرده...
لعنت خدا به کسی که قلب امام زمان علیه السلام رو ناراحت کرده...
لعنت خدا به کسی که همه ی ارزش ها رو زیر پا گذاشته....
لعنت خدا به شاهین نجفی....

چقدر سخت است برای تو نوشتن، انگار تا به حال برای خودم می نوشتم که «می نوشتم»، وقتی قرار شد برای تو بنویسم قلمم باز ماند...

ای... یادش بخیر... بچه بودیم... چه روزای خوبی بود... من و سعید همسایه بودیم.... یا من می رفتم خونه ی اونا یا اون میومد خونه ی ما... با هم بازی می کردیم... شیطونی می کردیم... دعوا می کردیم... گاهی هم قهر می کردیم... البته مثلا قهر می کردیم ولی بازم با هم بودم.... بعد با کوچک ترین بهونه آشتی می کردیم... دوباره از اول... روز از نو ... روز از نو...
چه روزای خوبی بود... من می شدم مادر... سعید می شد پدر... اون می رفت سرکار... من غذا درست می کردم... چایی درست می کردم... مثلا از سرکار برمی گشت و کلی خسته شده بود... منم براش غذا درست کرده بودم... چایی هم دم کرده بودم... و منتظر بودم مثلا کی بیاد... خلاصه میومد... منم براش چایی و غذا می آوردم... با هم چایی می خوردیم... غذا می خوردیم... حرف می زدیم... یادش بخیر...
سعید اون وقتا خیلی غیرتی بود... یادمه یه بار باهام دعوا کرد... حسابی... فقط برای این که بدون روسری اومده بودم تو کوچه.... باهام قهر کرد... ولی بعدش آشتی کرد... یادش بخیر...
یادش بخیر... حیف شد.... چه زود گذشت...
حالا سعید رفته دنبال کار خودش... منم رفتم دنبال زندگی خودم... نه اون منو میشناسه... نه من اونو... دیگه حتی به هم سلام هم نمی کنیم... دیگه...
دیگه نه اون با من قهر می کنه، نه من با اون... دیگه... دیگه به روسری و چادرم کاری نداره...دیگه....
دیگه سعید برا من سعید نمیشه... دلم میخواد یه موقعیتی پیش بیاد برم باهاش حرف بزنم... به جای اینکه برم توی پارک و خیابون با غریبه ها.... دلم میخواد یه بارم شده بهم گیر بده... به جای اینکه همش پیرزن همسایه بهم گیر بده... دلم می خواد سعید بره سرِکار... به جای اینکه همش صدای باباش رو بشنوم که به مامانش میگه: دوباره این پسرت تو کوچه جلوی دبیرستان دخترا دسته گل به آب داده....، دلم میخواد....
کاش همیشه بچه بودیم... یا مثل دوران بچگی ساده بودیم... کاش سعید این حرفامو میخوند.... کاش سعید منو درک کنه... کاش منو بفهمه... کاش...
به هر حال من هنوز هم سعید دوست دارم...
ولی نمی دونم الان باید چه کار کنم....!!!؟؟