پدرم، دوری از شما قامتم رو خم کرده است، همیشه توی خونه نسبت به من بهترین اخلاقو داشتین، همیشه احترام منو حفظ کردین، پدر جان شما چقدر بزرگوارین...
وقتی می بینمتون خجالت می کشم.... کاش هیچوقت بزرگ نمی شدم...
وقتی صورت نازنینتون رو می بینم... نمی دونم چی بگم....
وقتی دستای تَرَک ترک شده ی پینه بسته تون رو می بینم.... آه....
پدرم چقدر بزرگین.... چقدر بزرگوارین... چقدر متینین.... چقدر استوارین.... چقدر مردین....
بودنتون آرامش... بودنتون آزادگی.... بودنتون صلابت.....
ماندنتون دل گرمی.... ماندنتون پشتیبان... وجودتون آسایش...
نمی دونم شما رو چی بنامم... شغلتون کشاورزی.... درآمدتون کم... روزیتون حلال... قلبتون پاک.... دلتون صاف...
زندگی تون ساده.... لبخندتون شیرین... دستاتون گرم.... قدمهاتون استوار... ایمانتون راسخ....
و نگاهتون مهربونن....

پدرم، جانم فدایتان... روحم فدایتان...
ای که لحظه لحظه های زندگی مرا با دید بصیرت نگهبانی کردی.... ای که اندک اندک بزرگ شدنم را نظاره رفتی... آهسته آهسته به من دل بستی.... زیرلب زیرلب دعایم کردی.... و گاهی زیر چشمی نصیحتم....
پدرم، پدر عزیزم، بهتر از جانم، آرامش روانم، هستی وجودم....
حال که بزرگ شده ام و باید عصای دستت باشم..... در کنارت نیستم....
حال که باید به دادِ تنهاییت برسم... فراموشت کرده ام....
حال که باید برایت بمیرم.... مرده ام....
حال که باید دستان نازنینت را نوازش کنم... از تو دور افتاده ام....
عزیز دلم... پدرجان! مرا ببخش... مرا ببخش به خاطر همه ی بچگی ها...
مرا ببخش به خاطر همه ی غرورها.... مرا ببخش به خاطر همه ی کم کاری ها....
مرا ببخش اگر قلب نازنینت را شکستم..... مرا ببخش اگر لحظه ای پای صحبتت ننشستم...
مرا ببخش اگر برایت نبودم آنچه می خواستی....
مرا ببخش اگر برایت نشدم آنچه آرزو داشتی....
پدرم... پدر عزیزم....
بودن را.... ماندن را..... صلابت را...... نجابت را..... عبادت را..... بندگی را....
استواری را...... بزرگی را... و آسودگی را برایت از خدای متعال التماس می کنم...
پدر عزیزم، با تمام وجود دوستت دارم...