یکی از اصحاب رسول الله(ص) نقل می کند: با برخی از صحابه نزد پیامبر(ص) نشسته بودیم به ناگاه ایشان شخصی را نشانمان داد و فرمود او اهل آتش است، بعد ها در جنگ احد او را دیدم که در صحنه ی کارزار عجیب می جنگید و شمشیر می زد، به خدمت رسول الله رفتم و او را نشان دادم و گفتم یا رسول الله این همان کسی است که شما می فر مودید اهل آتش است، پیامبر فرمودند: باز هم اهل آتش است. خیلی تعجب کردم چرا که می دانستم حضرت سخن به گزاف نمی گوید، اما می دیدم که عمل این فرد، عمل اهل آتش نیست، سعی کردم در معرکه ی جنگ خودم را به او نزدیک کنم، وقتی نزدیکش شدم گفتم: دست مریزاد خسته نباشی برادر خوب در راه خدا شمشیر می زنی، گفت: آری آن مرکب زیر پای آن مشرک را ببین چه مرکب خوبی است می خواهم صاحبش را بکشم و آن مرکب را به غنیمت ببرم.
جالب است که آن شخص در همان جنگ کشته شد و به (قتیل الحمار) یعنی کشته ی راه الاغ شهرت یافت.
می بینید شکل کار یکی است، همه لباس رزم پوشیده اند همه در لشگر پیامبر(ص) جنگیده اند، همه با دشمن مبارزه کرده اند و سختی دیده اند اما این کجا و آن کجا؟.....................

به نقل از مجله امان شماره 32

یه روز منتظر اتوبوس بودم تا برم حرم (ریاءً قربهً الی الله!)؛ 5 دقیقه گذشت، اتوبوس نیومد. 10 دقیقه گذشت، بازم نیومد. 15 و 20 دقیقه.... همینطور ثانیه ها در گردش بودن ولی بازم نیومد و من همچنان منتظر بودم. مسافرا که تعدادشون زیاد شده بود همشون شروع کردن به گلایه و بد و بیراه گفتن به ...
یکی ساعتشو نگاه می کرد، یکی از فرط عصبانیت یکسره راه می رفت؛ اون یکی طاقت نیاورد و با تاکسی رفت...
و من همچنان در انتظار اتوبوس بودم، خدایا این انتظار کی به پایان میرسه؟!
یه لحظه به فکر فرو رفتم و با خودم گفتم: ما برای اومدن اتوبوس که کرایه اش ارزونتر از سواریه، این همه بی تابی می کنیم... اما...
اتفاقاً اون روز جمعه بود، ذهنم رفت پیش صاحب اون روز و گفتم اگر هر کدوم از شیعیان برای ظهور امام زمان (عج) همین اندازه، نه بیشتر نگران بودن و بی تابی می کردن، امام زمان (عج) ظهور می کردن؛ اما افسوس...!!؟؟