در هنر ایران (به ویژه دوران اسلامی) و کلاً در هنر مشرق زمین، اما عکس این جریان مشهود است. در هنر ایران، هیچگاه زیبایی، نمایش عریان اندام انسان نبوده و هنر این دیار، پیش و به خصوص بعد از اسلام، به طور کلی برای انسان- خاصه، زنان – حرمب خاصی قائل بوده است.
نقوشی که از البسه ملل گوناگون در حجاری های تخت جمشید باقی مانده، دقیقاً نشانگر پوشیدگی شرقی ها و از جمله ایرانی ها در آن روزگاران است. بر اساس این نقوش، لباس پارسی ها لباده ای بلند و چین دار است و این لباس در تمامی نقوش تخت جمشید بر تن سلاطین هخامنشی دیده می شود. چنانکه اعراب و بابلی ها و مصری ها وحبشی ها وعده ای دیگر نیز لباس بلند پوشیده اند.
ضمناً در عصر سلاطین هخامنشی (بر خلاف دوران ساسانی) نقش زن یا ملکه در نقوش برجسته دیده نمی شود و نقوش تخت جمشید سرشار از صفوف مردان است، این امر، نشانگر عدم دخالت زنان در امور سیاسی بوده و یا آنکه نمی خواسته اند زن اسباب نمایش و تبلیغ باشد. در داستان استر و مرد خای، که در عهد عتیق نیز آمده است، می بینیم زمانی که خشایار شاه سرمست از جام شراب، از ملکه ی زیبای خویش (وشتی) می خواهد پای به مجلس عیش درباری گذارد تا شاه زیبایی او را به حضار مجلس نشان دهد، ملکه ی نجیب ایرانی از جلوه فروشی به نامحرمان امتناع می ورزد و به قیمت از دست دادن شهبانویی، تن به این عمل زشت نمی دهد.
از عصر هخامنشی که بگذریم، در تمام نقوش برجسته سلاطین عصر اشکانی، شلوار های بسیار پهن و چین دار دیده می شود.

  افزون بر، این باید از یک بشقاب نقره ی کهن یاد کرد که هم اینک در کتابخانه ی ملی فرانسه نگهداری می شود. در تصاویر این بشقاب که نمونه هایی از لباس زنان ایرانی در اواخر عهد ساسانی یا پس از آن را نشان می دهد، زنان هرکدام دو پیراهن روی هم پوشیده اند یکی از آنها، چادری بر سر دارد که شبیه چادر معمول زنان کشورمان در عصر حاضر است.
در دو تصویر به جا مانده از لباس زنان ایرانی در عصر هخامنشی و اشکانی نیز می بینیم که زنان عموما چادر بر سردارند و پیراهن های بلندی که تا مچ پای آنان را می پوشاند، به تن کرده اند.
مزید بر آنچه گفتیم، در منیاتور های ایرانی، زن در نهایت سادگی تصویر شده و دارای حجاب و پوشاک بلند است. حتی در صحنه های عیش و طرب درباری، زنان رقصنده و نوازنده، به نحو محجوب تصویر شده اند. خانم بنفشه حجازی، طی بحث ممتع، حجاب و پوشیدگی زن را در نقاشی های مینیاتور نشان داده است.
حتی واژه هایی که در زبان فارسی برای لباس به کار رفته، حاکی از ستر و پوشیدگی است: پوشش، پوشاک، تن پوش، پوش (به معنای جامه و نیز خیمه)، پوشنی (به معنای پوشش و نیز مطلق پوشیدنی)، پوشیدنی، روپوش، زیر پوش، بالا پوش، پوشک، پرده پوش پرده گیان (دوشیز گان و زنان حرم )، شیک پوش، سیاهپوش، سفید پوش، سبز پوش، سرخ پوش، پشمینه پوش، پلنینه پوش، زره پوش، کفن پوش، روبنده، پوشینه، نقاب، و...
این ها همه می رساند که لباس در فرهنگ کهن ایران، وسیله ای برای پوشاندن بدن و مخفی نمودن از چشم دیگران است، و این در حالی است که در زبان    انگلیسی، به جای واژه ی لباس و پوشاک، لفظ dress  به کار می رود که از ریشه لاتینی directus از معنی مستقیم کردن، مرتب ساختن، آماده کردن، آراسته  کردن و زینت کردن گرفته شده است و بخوبی پیداست که در این زبان فلسفه اصلی لباس، آراستگی و زیبایی و مرتب و منظم بودن است نه ستر و پوشیدگی آن.

بر گرفته از کتاب بوسه بر خاک پی حیدر ، علی ابوالحسنی، صفحات279-286 
ارسال شده توسط: ن - ص 

در هنر معاصر غرب، «مدل برهنه» مضمون بسیاری از آثار هنری را تشکیل می دهد و این امر ریشه در تاریخ چند هزار ساله ی غرب (به استثنای قرون وسطی) دارد. در یونان باستان، خدایان را در صور انسانی تجسم می کردند و از جمله، زیبایی تقدیس می شد. «آفرودیت» و« ونوس »، به اصطلاح دو الهه ی عشق و زیبایی بودند که تندیس آنها و بیشتر رب النوع های اساطیری، برهنه یا با پوششی اندک، تراشیده می شد. 
کلیسا، در صدر تاریخ مسیحیت، با شمایل نگاری به مخالفت برخاست و تصاویر برهنه تحریم کرد، از این روی هنر غرب در عصر قرون وسطی –که دوران سلطه ی آیین کاتولیک در اروپا است- هنری در مجموع پوشیده و محجوب است. ولی در عصر رنسانس که انسان غربی، به فرهنگ و تمدن یونان و روم باستان بازگشت، اساطیر باستانی در غالب قدیسین و شخصیت های مذهبی در آمد و تصاویر برهنه حتی به نمازخانه ها راه یافت. از آن پس، تصاویر برهنه و عریان مورد توجه تصویرگران قرار گرفت، وحتی در صحنه های رزمی – بی آنکه ارتباطی با واقعیت داشته باشد – رزمندگان به طور برهنه و نیمه عریان مشغول پیکار، نشان داده شدند.
در تابلویی از اوژان دلاکروا، نقاش فرانسوی (1799-1863م)، موسوم به « آزادی در پیشاپیش مردم»، آزادی در هیئت زنی نیمه برهنه و تنومند، مردم را به سوی سنگر بندی ها یا دستگاه های انقلابی رایج در خیابان های پاریس آن زمان فرا می خواند در حالیکه اطرافیانش همه پوشیده اند. نیز در تابلویی از ادوارد مانه موسوم به «ناهار در سبزه زار»، دو مرد پوشیده در کنار دو زن برهنه دیده می شوند که به اصطلاح تمثال الهه های رافائل و پریان جورجونه می باشند که همراه دو مرد خوش لباس و مسلما عیاش در بیشه زاری به تفریح آمده اند. در آثار بسیاری از این قبیل، بر عنصر برهنگی به بهانه آناتومی هنری تاکید شده و اصلی جدایی ناپذیر از زیبایی تلقی می گردد که آن نیز خود، ملاک ارزشیابی هنری انگاشته می شود. در یک ارزشیابی هنری از دو تابلویی که هنرمند اسپانیولی «فرانچسکو گویا»(1746-1828م) از زنی به نام مایا کشیده است «تابلوی مایای برهنه بیشتر از تابلوی مایای پوشیده قیمت گذاری شد». پشت این جریان، خصوصا در قرون اخیر، دست بورژوازی حریص و سودا گر – و احیانا صهیونیست را می بینیم که با عنصر زن (بلکه انسان) به مثابه ی یک کالا ی مادی برخورد کرده و سعی در استثمار و استمتاع از آن در حوزه ی اقتصاد و صنعت فحشا را دارد.
تصاویری که نقاشان اروپایی، پیش از رنسانس از حضرت مریم (مادر مسیح) کشیده اند، با تصاویری که نقاشان همان سرزمین پس از رنسانس از آن حضرت رسم کرده اند تفاوت بنیادی دارد: تصاویر قرون وسطی، مریم پاک را زنی نشان می دهد که گویی از سنخ زنان معمولی کوچه و بازار نیست. درصورت او، حجب وآزرمی نهفته است که به وی حالتی ملکوتی و آسمانی می بخشد. نقاش سعی می کند که او را شبیه زنان زیبایی که پیرامون خود می بیند نکشد، و خلاصه همه ی هنر خود را به کار می برد تا به او زیبایی معنوی ببخشد. اما نقاش دوره ی رنسانس و بعد از آن، مریم را از آسمان به زمین می آورد و مدل خود را برای تصویر از مریم از میان زنان زیبای کوچه بازار انتخاب می کند. اکنون دیگر در صورت این مریم دنیوی شده، آن شرم مقدس دیده نمی شود و بیننده وقتی به تابلو نگاه می کند بیش از آنکه به یاد ارزش های معنوی بیفتد تنها به زیبایی صورت خیره می شود.

بر گرفته از کتاب بوسه بر خاک پی حیدر ، علی ابوالحسنی، صفحات279-286

فردا شروعی دوباره است، شروعی که ان شاءالله با انگیره و پشتکارو اهداف والاست. در هر قشری که هستی فرقی نمیکند مثل مادانشجویی، کارمندی، خانه داری یا هر شغل دیگر، مهم این است که با عوض شدن و تغییر و تحول سال ما هم بتوانیم در خود تحول ایجاد کنیم و قدمی پیش تر بگذاریم و در راستای اهداف رهبر معظم و عالیقدرمان گام برداریم و موجبات خوشحالی ایشان را فراهم آوریم.

به امید تحقق اهدافمان همه باهم میگوییم:

یاعلی

عروس با لباس عروسی- که فقط چند ساعت دیگر به تنش بود- وارد خانه ی داماد شد البته با بغضی که گلویش را می فشرد- ناگهان بغضش ترکید و شروع کرد به گریه کردن، داماد دور سر عروسش گشت و میخواست جانش را فدایش کند علت گریه را جویا شد، عروس جواب داد: علی جان به یاد آوردم روز به دنیا آمدنم را و حالا امروز را که به خانه ی تو وارد شدم بی شک روزی هم باید به خانه ی قبر منتقل شوم.... علی جان بیا باهم نماز بخوانیم...

... و اینگونه شد که دنیا عروس و دامادی این چنین را به چشم خود دید...

وقتی نگهبان داشته باشی، آزادی، آزادی به معنی واقعی،

نگهبان زن، حجاب اوست، که می تواند بوسیله ی آن خود را از آفات و خطرات احتمالی محفوظ نگه دارد و نگذارد کسی به حریم او تجاوز کند، این نگهبان باعث زینت زن نیز میشود و او را که همانند طلا و الماس است از شر دستبرد زدن دزدان مصون می دارد...

در این دنیای وانفسا، چاره ای نیست جز اینکه چنگ بزنیم به ریسمانی محکم برای در امان ماندن خود، باید هر چه می توانیم تلاش کنیم و خود را به هر وسیله ی ممکن متصل کنیم تا سالم بمانیم، تا بتوانیم بشویم آنچه باید بشویم. راهی جز این نیست... نیست...
وجود زن گوهری است گرانبها و حجاب حصار امنی برای حفاظت از آن گوهر ناب...
حجاب سبب مصونیت زن از نگاه های آلوده به گناه است...
حجاب حریمی است میان زن و مرد نامحرم که سبب فرو کش شدن غریزه ی جنسی می شود...
حجاب سبب آرامش روحی و روانی می گردد و زیبایی های زن را محفوظ نگه می دارد...

   خانم ساچیکو موراتا » از ژاپن

 اهل هوکائیدوی ژاپن است که بعد از خاتمه تحصیلات به دانشکده حقوق دانشگاه چلیا در رشته حقوق قضایی راه یافت و موفق به دریافت مدرک لیسانس شد و بعد از آن ، برای تحقیق در زمینه فقه اسلامی به ویژه فقه جعفری به ایران آمد ودر دانشگاه الهیات و معارف اسلامی به اخذ دکترای الهیات نایل گردید . وی با اینکه با زبان عربی و فارسی آشنایی نداشت ، در اثر جدیت با این دو زبان هم آشنا شد تا توانست دکترای الهیات را کسب نماید .

ایشان بودایی مذهب وهمسرش مسیحی است و احتمالا بعد از انقلاب اسلامی مسلمان شده است . وی در مصاحبه ای به سوالات بسیاری پاسخ داد که ما دو سوال آن را در اینجا می آوریم .

خبرنگار : بنظر شما حجاب یعنی چه ؟ شما محجوبه بود ن خانمها را ترجیح می دهید یا مکشوفه بودن را  ؟

« خانم ساچیکو مورآتا : حتما محجوبه بودن را ترجیح می دهم و حد معقول پوشش را می پسندم ، زیرا لطف زن به محجوبه بودن اوست . اصولا طبع هر انسانی طالب کشف تنوع هاست . وقتی زنان به شکل امروزی مکشوفه باشند ، چیزی برای جلب توجه مرد باقی نمی گذارند .

هر چیز با اهمیتی وقتی چندین بار رویاروی قرار گیرد ، اهمیت خود را از دست می دهد و این موضوع در تحکیم روابط زناشویی نقش بسیار مهم و موثری دارد . در مغرب زمین که زنها قیود را گسسته اند و انواع لباسهای کوتا ه و زننده می پوشند ، روابط زنا شویی آنان از کمترین استحکامی برخوردار نیست . »

خبرنگار : وضع زنان ایران در چه پایه ای قابل قیاس با زنان ژاپن است ؟

-               زنهای ژاپنی در هر موقعیت تحصیلی که باشند کار در خانه را ترجیح می دهند . فرزندانشان راخود تربیت می کنند و برای مردان خود نیز احترام فوق العاده ای قائل هستند . اصولا حفظ و سلامت بزرگتر ها ، یکی از وظایف اخلاقی مردم ژاپن است و این مولود تعلیمات مذهبی است که باز هم در ژاپن از مقام و موقعیت خاص برخوردار است  

جودیت میلر

خبرنگار روزنامه نیویورگ تایمز طی مقاله ای با عنون زنان در آغوش اسلام امنیتی تازه می یابند با اشاره به گرایش روز افزون زنان مسلمان به حجاب می نویسد: چه چیزی این بازگشت را میسر ساخته است؟ بازگشتی که به معنای واقعی در آزادیهای شخصی وسیاسی صورت گرفته است؟

پاسخ آن در ارمغانهاست گه اصول گرایان اسلامی به روح و روان جامعه مدرن خاور میانه و به زن ومرد آن تقدیم کرده اند.

پوشش (حجاب) برای زن این امکان را فراهم ساخته که در شهرهای شلوغ بتواند براحتی فعالیت کند واز مزاحمت مردان جوان و نوجوانانی که در جستجوی کار از اطراف و اکناف کشور به پایتخت سرازیر شده اند در امان بماند.

این لباس یک پیام غیر قابل تردید به اطرافیان می فرستد. حجاب می گوید: این زن نجیب است با او کار نداشته باشید وبه  وی اجازه می دهد بدون اینکه مورد آزار جنسی قرار گیرد در اتوبوسهای شلوغ شهر وسار شود.

خانم گاندی می گوید :

« ای زنان ! اگر آرایش کردن شما تنها به منظور جلب شهوت مرد است ، از این کار خودداری کنید و زیر بار چنین خفت و خواری نروید . »