فاطمه جان یک بار دیگر دیده بگشا، دیده بگشا و پسر عمّت را ببین، ببین که چطوراز غمت قدش خمیده شده است، ناله هایش را ببین، ببین که موهایش سفید شده است، ای بود و نبود علی، علی بدون تو چگونه زنده بماند؟...
عزیز دلم چرا گفتی خدا (عجّل وفاتی) ؟
چرا گفتی نیمه شب غسلم بده آن هم با پیرهن ای همسرم؟
چرا گفتی نیمه شب کفنم کن فاطمه ی من؟
چرا گفتی نیمه شب مرا به خاک بسپار تمام وجودم؟
آخر خودت بگو چطورنشان دست یک نامرد را بر بدن حبیبت  ببینی و هیچ نگویی؟
چطور چادر خاکی ببینی و سکوت کنی؟
چطور نشان ولایت را بر بازوی زهرایت ببینی و هیچ نگویی؟
خاموش شدن شمع وجودت را ببینی و...
یتیمانت را ببینی...این همه درد را ببینی و هیچ نگویی؟
آری می دانم چرا هیچ نگفتی....
آخر تو امیر المومنینی... تو امیرالمومنین فاطمه ای...
آخر فقط تو می توانی هیچ نگویی...
آخر تو امیر المومنینی...   

خانه ی علی (ع) چه خبر است...؟ چه خبر است که آسمان و زمین و تمام موجودات با این خانه هم ناله اند و همدردی می کنند...
چه بگویم، باید رفت سراغ صاحب این خانه؛ چون او شاهد و ناظر صحنه ها بوده است....
درست است که دستش بسته بوده اما همه را دیده.... غربت را، چادر خاکی را، پهلو را... میخ را.... سیلی را....
در را... بی وفایی را... بی یاوری را.... همه و همه را دیده...
اما از این به بعد علی تنها می شود، تنهای تنها... دیگر خبری از همراهی نیست... دیگر علی می ماند و چاه... علی می ماند و آه
علی ماند و غربت، و علی و بی زهرایی...
دیگر هیچکس برای علی، زهرا نمی شود، دیگر ولایت حامی ندارد، چه کند با بی زهرایی...
چه کند با بی یاوری...
چه کند....
الهی بشکنه دست مغیره...

علی جان می دانم دیگر نمی توانی به خانه ات برگردی آخر خانه ای که فاطمه ندارد یعنی هیچ ندارد...

می دانم غم داغ فاطمه با دلت چه کرده است، می دانم شرمندگی مقابل رسول الله چقدر سخت است...

ولی علی جان بخاطر بچه ها برو، بعد مادر بچه ها به تو نیاز دارند...

اگر نروی حسین جانت دیگر غذا نمی خورد، حسن جانت دیگر نمی خندد، کلثومت توان بلند شدن ندارد و زینبت موهایش را شانه نمی زند...برو علی جان می دانم سخت است ....

............ولی برو............