به بار نشست لحظه های تنهاییم و در آن تو روییدی، چه زیبا چه آرام ، آن چنان مستتت شدم که حتی تنهایی را از یاد بردم، چه زیبا تر چه آرام تر، با محبت پروراندمت، در آغوش گرمم جادادمت، از آب دیدگانم آب دادمت، تا ملیح بار بیایی...
تو در من به تکامل رسیدی و آن چنان بزرگ شدی که من در پناه سایه تو به آرامش رسیدم بسیار زیباتر و بسیار آرام تر اما چه شد که پژمردی...؟؟؟ (ش:آزاده.س)

{خدا کند که این متن حرف دل بیدار نباشد}