هوای گریه دارد دلم، غم عجیبی قلبم را گرفته، به یاد ظلم های رفته بر شما می سوزم...
غربتتان در درونم غوغا کرده و بر تار و پود وجودم طنین افکنده، آخر تو از هر مظلومی مظلوم تر و از هر غریبی غریب تری، بگذار عقده ی دل باز کنم ای مظلوم سامرا، اهانت به شما چهار ستون بدنم را لرزاند و تمام دلم غم شد، تو از همان اول ناشناخته بودی، زمانی که هشت ساله شدی و تمام وجودت «امام» شده بود، آن پست فطرتان نمی توانستند ببینند تو را و حال نیز....
متوکل ها نشناختند تو را، نفهمیدند قدرتت را، پی نبردند جایگاهت را، دریافت نکردند عشقت را و نرسیدند وصالت را...
آخر نمی دانستند که تو از تبار راستی و صداقتی و تمام وجودت ایمان و ایثار است... تویی که حُسن سیرتت، سلامت نفست، طریقه ی ورع و پرهیزگاریت، زهد و بی اعتنایی به دنیایت، دانش و قدرت علمیت، سجاده ات، سجودت، نماز شبت، حصیرت، بذل و بخششت، صبرت و تبسم لبانت همه و همه زبان زد خاص و عام بوده است... تویی که کبوترها نیز گم شده اند در دریای معرفتت، تویی که جامعه ای کبیره ات بس است برای فهمیدنت....
ای پاک، ای پاکیزه، ای هدایت کننده، ای مهبط وحی و معدن رحمت، ای خازن علم و منتهای حلم، ای که کرم پیش شما سر خم کرده و شرمنده است، ای راهنمای طریق هدایت و چراغ تاریکی های امّت...
ای کهف و پناه خلق عالَم... ای دعوت کننده به سوی حق.... ای راهنمای طریق رضا و خشنودی حضرت احدیّت...
هزار حرف ناتوان است از وصفت... ای عصاره ی نور.... و از همه زیباتر... ای نقی(علیه السلام)....
آنان که نشناختندت چقدر بدبخت و ذلیلند، چقدر تشنه اند، چه زنگار گرفته اند، چقدر کوته فکرند، چشمانشان کور، آنان که نمی توانند تو را ببینند...

چشمان کور و راهشان بی رهرو