آقای من، مولا جان همه چیز به تو ختم می شود، وقتی شهادت رسول الله(ص) است و روضه و زیارت نامه شان را می خوانیم آخرش می گوییم( اللهم عجل لولیک الفرج...)

وقتی به فرق شکافته شده ی علی(ع) در مسجد می رسیم و غم غربت مولای غریبمان در قلبمان سنگینی می کند می گوییم: خدایا اماممان را برسان...

وقتی به صدیقه ی طاهره (س) می رسیم و روضه ی میخ و در و محسن شهید را می خوانیم میگوییم عیبی نداردآقایمان می آید و انتقامشان را می گیرد...

وقتی به پاره های جگر امام حسن(ع) می رسیم باز همین جمله را می گوییم...

وقتی محرم و صفر می آید و آن دو ماه را از درون جان ضجّه می زنی و روضه ی امام حسین(ع) را میخوانی، به سر بریده که می رسی، به اسارت عمه سادات که می رسی،وقتی گوشه گوشه ی واقعه ی کربلا را مرور می کنی آخر همه ی آن ها می رسی به یک جمله...

اللهم عجل لولیک الفرج...

بیا آقا... بیا...