نمی دونم اولین بار چه کسی برای عزیز از دست رفته اش مراسم جراغ برات راه انداخت، فقط می دونم که هر سال خیلی از مردم خراسان این رسم رو زنده نگه می دارن.
چراغ برات یعنی شب های 12،13،14،شعبان، از سه شب قبل از میلاد آقا شروع میشه و شب ولادت، آخرین شب محسوب میشه.
چراغ برات یعنی حلوا، یعنی خرما، یعنی مادربزرگ و پدربزرگ،یعنی یادی از اون هایی که تا دیروز پیشمون بودن ولی امروز نیستن، یعنی اون استادی که پای درسش می شستیم ولی الان دیگه نیست ، یعنی اون مادربزرگی که هرسال توی همین روزا خبرت می کرد که بیای تا برای مرده ها حلوا درست کنی ولی امسال باید برای خودش حلوا بپزی
چراغ برات یعنی یک عالمه خاطره از مسجد،از دیس های حلوا و خرمایی که صف می کشن تا بعد از نماز بین مردم پخش شن.
چراغ برات یعنی آدمایی که توی عکس ها مجبوری نگاهشون کنی، خاطره از آدمایی که به دنیا آمدن، کودکی کردن و به جوانی رسیدن، ازدواج کردن و بچه دار شدن و... اما حالا برای دیدنشون باید به قبرستون ها سر بزنی، آدمایی که خیلی شبیه خود ما هستن،همه ی اون دغدغه ها وشور و هیجان هایی که ما تجربه می کنیم رو تجربه کردن و آخر رسیدن به این جا.
چراغ برات یعنی یه فاتحه که مثل یه هدیه بهش روبان میزنی و میندازیش توی صندوق پست خدا تا برسه به دست صاحبش.
چراغ برات یعن یقبرستون های شهر،بهشت رضا، خواجه ابصلت، خواجه مراد، خواجه ربیع و آرامستان های حرم که توی این شب ها خیلی شلوغن...
دنبال سند روایی هم نگردین که پیدا نمی کنین، توی هیچ کتاب روایی هم نیست،فقط رسم و خاطره ای که هر بچه ایی توی خونه ی پدر و مادرش یاد گرفته و نسل به نسل از سینه ای در سینه ای دیگه جا خوش .کرده