به آخر ماه رجب که می رسیم، وقتی مبعث را به تمام و کمال درک می کنیم از مبعث و پیامبر که پیوند میزنیم به ماه پیامبر(ص)، طنین شادی در قلبمان نمودار می شود، محبت در دلمان سرشار می شودو عشق فوران می کند که در راه داریم ولادت هایی با شکوه را...
ولادت ریحانه ی رسول خدا(ص)، نه همه ی هستی ایشان را،
ولادت کعبه دلها و قبله جانها، کهف امان، آیه ی نور و سوره فرقان همو که فرشتگان همه مست اویند و اطراف گاهواره ش طواف می کنند...
سلام بر تو که جان مبتلای توست حسین(ع)...
بعدش می رسیم به ولادت علمدار کربلا، نبی فطرت، علی غیرت، حسن سیرت، حسین سیما...
بنازم هیبت عباسی اش را، او تفسیر حسین است و بس نه سراپاو پای تاسر تصویر حسین است...   مبارک باد میلاد زینت ادب..................سلام بر تو یا ابوفاضل......
و بعد شهربانو شهریار عالم را می آورد. زین عابدین را می آورد، او که عبادت را زینت است و در سینه اش دریای عرفان و دعا مشتاق لبهایش می شود....سلام بر آیینه ی بی مثل و مانند حسین(ع)....
و این بختهای تیکو تمام نمی شود همچنان شادی ادامه دارد...