سلام.
اشاره ي جالبي بود. ممنون.
علامه طباطبايي (ره) هم همين رو توي تفسيرشون دارن:
«شخصى كه سلامت فطرت داشته باشد خواه ناخواه ايمان به موجودى غايب از حس خودش دارد: موجودى كه هستى خودش و هستى همه عالم، مستند به آن موجود است. شخص سليم الفطره بعد از آنكه به چنين موجودى غيبى ايمان آورد، و اعتراف كرد، فكر مى‏ كند كه اين مبدء كه حتى دقيقه‏ اى از دقائق از حوائج موجودات غافل نمي ماند، و براى هر موجودى آن چنان سرپرستى دارد كه گويى غير از آن ديگر مخلوقى ندارد، چگونه ممكن است از هدايت بندگانش غافل بماند، و راه نجات از اعمال مهلك، و اخلاق مهلك را به آنان ننمايد؟»
(الميزان/ج1/ص71)